Astrolozi su često na meti kritičara “naučnika”, koji pokušavaju ugroziti njen kredibilitet, govoreći kako je ona zasnovana na zastarjelim vjerovanjima i da nema praktičnu vrijednost, da se njome samo bave varalice i lupeži. No, istina je mnogo drugačija.

Do perioda prosvetiteljstva, astrologija i astronomija su smatrane jednom naukom. Astrologiju počinju nazivati “luckastom sestrom astronomije”, da bi je ubrzo nakon toga potpuno stigmatizovali uklonivši je iz naučnih krugova, iako je do tog perioda izučavana na univerzitetima, istovremeno sa matematikom, medicinom…

Istina je da astrologija nije nauka u bekonovskom smislu, ne može se empirijski dokazati. Astrologija koristi klasifikaciju odnosno sve što postoji svrstava pod 10 (po tradicionalnoj astrologiji 7) principa, koje se u astrologiji predstavljaju planete.

I to bi bilo u redu, da postoje samo glavna vladarstva, u kojem bi, recimo Mjesec, uvijek predstavljao majku, kuću, i tako dalje, odnosno konačan broj pojedinačnih objekata (ako pretpostavimo da u prirodi postoji konačan broj pojedinačnih objekata), ali problem nastaje kod slučajnih vladarstava.

Tako recimo osoba sa ascendentom u znaku Raka (kojim vlada Mjesec) postaje sama sebi majka… Očit paradoks za logiku, ali za astrologiju ne. Nesklad astrologije sa Njutnovom mehanikom i heliocentričnim sistemom da ne pominjemo, glavni je argument skeptičara.  Ono što se njima ne može objasniti jeste da je astrologija metafizička, semiotička vještina, dok je neki nazivaju i umjetnošću.

Astrologija je nastala još u doba Vavilona, gdje su pronađeni prvi zapisi o obožavanju Sunca, Mjeseca, Venere i drugih nebeskih objekata. Ritmični ciklusi u kretanju nebeskih tijela su samo fizička manifestacija sinhroniciteta, beskrajnog mehanizma prirode, sve što se desilo, što se dešava i što će se desiti, već je negdje zapisano i može se predvidjeti…

Sve oko nas jeste krug. Još u osnovnoj školi naučili su nas da je odnos obima i prečnika kruga, u stvari, Ludolfov broj (poznatiji po svojoj oznaci, grčkom slovu Pi), neperiodičan decimalni broj sa beskonačnim brojem decimala.

Pošto je odavno poznato da se sve može kvantitativno izraziti i da je broj u osnovi svega, ako je Ludolfov broj stvarno beskonačan, onda je negdje u njegovom nizu decimala zapisana svaka DNK struktura, svaki čovjek, svaki molekul, svaki atom… svaki djelić ovog našeg Univerzuma. A šta je još krug? I ZODIJAK je krug.

Nećemo se previše baviti porijeklom riječi zodijak i astronomskom definicijom zodijaka, vratićemo se na istoriju astrologije. Beros je astrologiju prenio iz Vavilona u antičku Grčku i tu astrologija doživljava svoj procvat. Znakovi zodijaka, kao i sve planete, dobijaju svoju mitološku pozadinu kojom se oslikava savršen sklad u Univerzumu.

Od Urana su nastali Hron (Saturn) i Afrodita (Venera). Hronova djeca su – Zevs (Jupiter), Posejdon (Neptun) i Had (Pluton). Zevsova djeca su – Hermes (Merkur), Ares (Mars), Artemida (Mjesec) i Apolon (Sunce). Savršena hijerarhija prikazana je kroz broj 10. Prvu generaciju božanstava čini 1 Bog, drugu 2, treću 3 i četvrtu 4 (1 + 2 + 3 + 4 = 10).

Pitagora i njegovi učenici su obožavali broj 10, smatrali su ga savršenom reprezentacijom čitavog Univerzuma. Broj 10 dolazi nakon cifara, a ujedno predstavlja i njihov broj. Osnov današnjeg informatičkog doba jeste binarni sistem koji sve izražava pomoću cifara 1 i 0. Dakle sve što vidimo ili pomislimo, može se predstaviti kroz transformaciju tog savršenog broja 10.

Podjele unutar zodijačkog kruga, takođe se zasnivaju na principu broja 10 odnosno prve 4 cifre koje ga čine u zbiru. Jedan je zodijački krug, osnov svega, dva je osnovna podjela na dvije suprotnosti (dan i noć, Sunce i Mjesec, muško i žensko, pozitivno i negativno…), tri je podjela znakova na kvalitete (kardinalno, fiksno, promjenjivo), četiri je podjela na elemente (vatra, zemlja, vazduh, voda), ali i na praelemente (vlažno, suvo, toplo, hladno).

Zodijak se takođe dijeli i proizvodom svake dvije susjedne cifre, pa je tako:

1×2= 2 – podjela zodijaka na 2 hemisfere (gornja i donja ili istočna i zapadna, ovisno da li podjelu vršimo preko ose ascedent/descedent ili preko ose MC/IC)

2×3=6 – podjela zodijaka na 6 parova znakova (Ovan – Vaga, Bik – Škoprija…), čiji počeci tvore 6 osa koje dijele zodijak

3×4=12 – i konačna podijela zodijaka na 12 znakova.

Ova podjela zodijaka, zajedno sa utvrđenom mitološkom hijerarhijom kroz broj 10, samo potvrđuje da je astrologija skladan i funkcionalan sistem, koji možda ne podliježe svim pravilima formalne logike, racionalizma i empirizma, ali svoju efikasnost i “tačnost” pokazuje u svakom vremenskom trenutku. Jer “neko gore” sve je to zapisao, a uloga astrologa je samo da bude prevodilac, da poruke iz jezika simbola prevede i projektuje na sve što nas okružuje.

 

Miloš Tomić